Beschrijving

De zachte veren van de tijd beschrijft in een poëtisch weergegeven epos de wederwaardigheden van een groep vluchtelingen onderweg van de Turkse kust naar Griekenland. De vluchtelingen worden indringend neergezet en krijgen een persoonlijk profiel tegen de dramatische achtergrond van de moeilijke en gevaarlijke reis georganiseerd door mensensmokkelaars. Het epos beschrijft een nacht op zee in een krakkemikkige en onveilige rubberboot, wanneer de gevaren van de oversteek het grootst zijn en de hoop op de verlossende toekomst het meest fragiel. Het wel en wee van de personages wordt afgewisseld met verhalen uit de geschiedenis, over recent de Oekraïne, over langer geleden indianen in Noord-Amerika of over een slavenopstand in het klassieke Rome, verhalen die als gevallen veren van de tijd opgeraapt worden en waaruit blijkt dat vluchtelingen van alle tijden zijn.

Ali Şerik (1962) heeft diverse dichtbundels op zijn naam staan. In 2022 publiceerde hij zijn eerste epos bij Uitgeverij U2pi, Land van Weemoed, een poëtische vertelling over de eerste generatie Turkse gastarbeiders die huis en haard verlieten voor een nieuw leven in een nieuw land. Hier combineerde hij voor het eerst verhaal en gedicht in een poëtisch epos, iets wat hij met dit nieuwe boek wederom met verve doet.

Recensie/Quote

Ali Şerik heeft een groots werk geschreven waarmee hij vluchtelingen hun volwaardige plek als mens geeft in de geschiedenis. De toekomstzoekers worden individuen onder zijn handen. De vraag is of onze harten groot genoeg zijn om ze er allemaal een plekje in te geven, met ook alle naamloze vluchtelingen uit de geschiedenis erbij. Het is ook de vraag of een gelover in het gevaar van asielzoekers door dit boek op andere gedachten zal komen. Misschien, juist omdat het niet ‘een probleem’ behandelt, maar meereist met mensen, waardoor je een stukje van hun verleden leert kennen, hun hart en hun verlangen. Wat ze willen is wat iedereen wil: vrijheid, liefde, hoop voor de toekomst. En we delen de wens van de vissers in het land van bestemming: ‘Ze hopen dat ze geen lichaam opvissen / vooral geen kind, geen vrouw. / Vooral geen man, geen baby ./ Vooral niemand.’

28-10-2024 Anneruth Wibaut, Meander

Details