Hebban:

Een intense psychologische draaikolk, met vrouwelijke veerkracht!

Ilona van Hilst12 april 2024Auteur

Einde boek, dicht... wat jammer! Het deed me van alles, ik viel van verbazing in medeleven en glimlachen. Dit leest bijna als een psychologische roman. Alles zit erin om geboeid te blijven. Een zeer openhartige, intense, afwisselende autobiografie. De mooie kwaliteit van dit boek, met de stevige rug en de kaft met flappen en de vrolijke foto, valt bij mij zeer in de smaak!

In dit levensverhaal krijg je een beeld van Rosemarijn Milo, kind van beschaafde, maar strenge ouders. Ze heeft vijf broers. Al snel vraag je je af of de omstandigheden Milo hebben gevormd, of haar ‘genen’, of ‘waar haar wieg heeft gestaan’ en wat ze met de paplepel (‘pollepel’) ingegoten heeft gekregen. Duidelijk is dat Rosemarijn het niet makkelijk heeft gehad, en daarbij zelf een bepaalde rol heeft gespeeld. Ze keert zichzelf binnenstebuiten. Dat zegt misschien wel iets over haar persoon, die drive om naar buiten te treden en de schijnwerpers te zoeken.

In briefwisselingen stort de auteur haar hart uit. Zoals bij Hans, een onbekende en erudiete penvriend, vooral om te vertellen wat ze denkt en voelt. Waarom heeft ze dit nodig? Zoekt ze rust? Erkenning? Waardering? Liefde? Medeleven? Ik vond het fascinerend om haar levenspad te volgen en iets van haar drijfveren te doorgronden. Haar persoonlijkheid is een mix van alles. Ze komt op mij over als een intelligente, creatieve, sociale, overweldigende, voor rechtvaardigheid vechtende, hardwerkende vrouw. Iemand die veel van zichzelf vergt. Ook amoureus is, lief en kwetsbaar, door sommigen onbegrepen en die daarom volledig afstand van haar nemen. Alles leidt tot nadenken over wie Rosemarijn Milo is. Iedere lezer zal zijn eigen conclusies kunnen trekken. Dat maakt dit boek juist aantrekkelijk.

Daarnaast vond ik het fijn te lezen over Milo’s ervaringen als advocaat, rechter, juriste in het medisch Tuchtcollege en over haar muziekkennis. Die kennis is een interessante meerwaarde.

De vorm van deze autobiografie is nogal uniek. Het bevat geen hoofdstukken naar chronologie, tijden, data of plaatsen. Nee, het is een indeling naar ‘rollen’ die de auteur heeft ‘gespeeld’ (bijvoorbeeld: brievenschrijfster, kind, nichtje, weduwe, kleindochter, al haar persoonlijke rollen). In het begin geeft een summiere stamboom enige houvast voor inzicht in de vele namen die voorbij komen. Voor mij had dit nog uitgebreider gekund. Soms was ik de draad van het levensverhaal even kwijt, als personen nog niet nader waren geïntroduceerd, of gebeurtenissen al wat eerder waren gebeurd, of nog moesten plaatsvinden, in relatie tot wat ik op dat moment aan het lezen was. Via fijne eindnoten lezen we toelichtingen en vaktermen.

Rosemarijn Milo overtuigt met haar openhartigheid en boeiende karakter. Ze laat zien wie ze als mens is. De wijze waarop vind ik knap gedaan: zij stelt zichzelf centraal, in samenhang met anderen, in omstandigheden die haar gemaakt hebben tot wie ze nu is. Alles vastgelegd in een vlotte, luchtige schrijfstijl.

Kortom: Als je bereid bent je als lezer te laten meezuigen in een niet-chronologisch vertelde draaikolk van emoties, boeiende familieomstandigheden, liefdes, werk, muziek en vriendinnen en nieuwsgierig bent naar hoe veerkrachtig een vrouw kan zijn, lees dan dit prachtige boek.