Bij het naderende levenseinde beslist een vrouw de teksten te publiceren die ze geschreven heeft als therapie om de handicap van haar jongste zoon te verwerken. De jongen leed aan een zeldzame en moeilijk te behandelen vorm van epilepsie die zijn geestelijke ontwikkeling afremde. Ze laat haar emoties de vrije loop op een gammel typmachientje.
Als ze er een beetje bovenop is, verdwijnen de velletjes in een bruine omslag ergens in een lade. Maar het leven blijft moeilijk. Ze moet aanvaarden dat ze het niet meer aan kan en het kind toevertrouwen aan een instelling. Ook daar loopt het niet over rozen. Weer neemt ze haar toevlucht tot schrijven om het hoofd boven water te houden, op een computer nu. Uiteindelijk moet ze afscheid nemen van haar zoon. Maar het leven gaat verder…